Musikkterapiforskning : mellom praksis og akademia

Abstract

Medan den amerikanske musikkterapiforskaren Ken Aigen (1991) har argumentert for metaforar som “indigenous theory” og “indigenous research paradigm”, utifrå eit fokus på musikkterapien sine røter i klinisk praksis, vil eg altså argumentere for ei fagutvikling som dyrkar integrasjon av ulike tverrfaglege element. For eit lite fagmiljø med eit stort gjenstandsområde er det ekstra viktig ikkje å utvikle motstand mot å importere teori og forskingsmetodar frå andre fagfelt. Der er sjølvsagt ein fare i at ein då ikkje utviklar ein egen identitet, men søkjer ein å løyse det problemet med dyrking av noko unikt eller “innfødd” musikkterapeutisk, risikerer ein etter mitt skjøn isolasjon. Alternativet eg har argumentert for er medviten utvikling av ein hybrid identitet. Hybriditet gjer ikkje akademiske normer som universalisme, felleseige, ueigennytte, originalitet og organisert skeptisisme mindre relevante, men meir komplekse.